Page 415 - Tarihi ve Kültürel Mirasıyla Kocaali E-Kitap
P. 415
Gurbetten Kocaali’ye Özlem
Memleket hasretinin ağır bastığı soğuk ve ayazlı kış gecelerinde
burnumuzu çeke-çeke ağladığımız doğrudur.
Hasreti, yaktı da yaktı içimi,
Ateşi kül oldu, KocaAli’min,
Ağlayınca gurbet elde sürekli,
Ufku, tül- tül oldu, KocaAli’min…
Deniz dedim, yayla dedim, özledim,
Çamdağı’ndan her yanını gözledim,
Barajını yüreğimde gizledim,
Gözyaşı, sel oldu, KocaAli’min…
Göremedim, gurbet elde güleni,
Bulamadım, gözyaşımı sileni,
Var mı adresini duyan, bileni?
Dikeni, gül oldu, KocaAli’min…
Saat durdu, günler, aylar, dolmuyor,
Gayrı dostlar kapımızı çalmıyor,
Mektuplarım adresini bulmuyor,
Postası yel oldu KocaAli’min…
Emecan der; el derdimi bilmedi,
Mahzun gönül çok ağladı, gülmedi,
Selam saldım, karşılığı gelmedi,
Dostu, el mi oldu KocaAli’min…
Ömer Emecan
Kocaali, 26 Nisan 2001
GE Ç M İ Ş T EN G ÜNÜ M ÜZE 413
